همه چیز ازیک پوست لواشک شروع شد...

یک زمانی پس از اخذ مدرک پر فروغ لیسانس و خانه نشینی دچار یبوست اخلاقی شده بودم! پاچه گیری هایم صد چندان شده بود و عالم و آدم از دستم به عذاب آمده بودند. مامان جان هر از چندگاهی با حفظ فاصله یک متر و نیمی از بنده می نشست و راجع به فواید ورزش و تاثیر آن بر پاچه گیری و رکسیت سخن می راند و تا می دید رکس کفری شده است و ممکن است حمله کند فرار نموده و فحشی هم در پی اش نثار اخلاق نحوست بار رکس خانم می نمود! نمی دانم...مجبور بود لابد!

بالاخره پس از چندی تفکر بر حرف های مامان جان، خودم را بین یک مشت کوهنور چپاندم و ورزش کوهنوردی را در پیش گرفتم. مامان جان موافق نبود! در گروهمان نر و ماده قاطی بودند و اوفففف...! مامان جان هم تحمل این اختلاط نر و ماده را نداشت. اما من رفتم.  یک روز در بین مسیر یکی از رفقا تکه لواشکی را تعارف زد و بنده هم حظ نموده و خوردم. پوسته اش را نیز در زیپ مخفی کوله ام چپاندم. همین پوسته لواشک شد بلای جانم...

مامان جان پوسته را پیدا کرده بود! اول از درِ مهربانی و لطف در آمد که دختر گلم... البته لام گل را خیلی یواش گفت تا من بیشترمتوجه قسمت اول کلمه باشم تا کل کلمه! فکری بودم که مامان جان چرا گل و گل بازی در آورده است و نکند خبری است؟! در ادامه سخنان گهر بارش سوال فرمود که این روزها بدن درد نداری؟!

من:؟

مامان جان: منظورم اینه که آبریزش بینی نداری؟!

من:!؟!

مامان جان با کمی تغیّر: ینی حال جسمیت خوبه؟ خوابت نمیاد؟

من: خوابم که میاد! دستشوییم دارم! گشنمم هست! ولی چرا؟

مامان جان در نهایت بی اعصابی و خشونتی انکار نشدنی: خاک بر سر معتادت کنن! بی آبرو! پوستتو می کنم! رفتی واسه من معتاد شدی؟ مثلا رفته بودی کوه؟ حالا حالت رو جا میارم! لابد دو روز دیگه می خوای تزریقم بکنی! می کشمت...!

من بدبخت فلک زده بیچاره با تعجب: آخه چرا؟ واسه چی؟

...خوب... مطمئنا اگر بابا تپلی از راه نمی رسید و من را نجات نمی داد معلوم نبود الان در کدام یکی از کمپ های ترک مَعاتید در حال آواز خواندن و رقاصی بودم! بابا تپلی راه حل ساده ای را انتخاب کرد. تنها پوست لواشک یافته شده توسط مامان جان را بر داشت و و لیس زد(!) و با دریافت طعم لواشک ، فرمان آزادی من بدبخت را صادر نمود و من تبرئه شدم...

اضافات افاضات:

توضیح مترجم: شنیده بودیم که قراقوروت را با زهرماری اشتباه می گیرند ولی لواشک را نه والا!

از ابتدای زندگی تا به کنون کشته مرده جاهای خصوصی و مخفی زندگیم هستم به قرآن! یک نمونه اش همین زیپ مخفی کوله پشتی ام. اصلا حریم خصوصی در خانه ما تعریف نشده است کلهم.

اگر همه بخواهند مثل مامان جان من بچه تربیت کنند دنیا گلستان می شود! البته از نوع بیابانیش!

یک سوال بی شرمانه هم داشتم! بپرسم؟ از بس بی آبرویی است نمی دانم که بپرسم یا نه! خوب مرگ یک بار شیون هم همان یک بار! گور بابایش! می پرسم... عرضم به حضور انورتان که من چه کنم که در این بلاگ اسکای وامانده نام نویسنده را تغییر دهم!!! یعنی مرض آنفولانزا جوری بر مغز بنده حمله نموده است که مغزم تحلیل رفته و هر چه فکر می کنم نمی دانم کجا باید اسم نویسنده را تغییر دهم. باور کنید رویم به دیوار دچار بی هویتی جنسی شده ام! به من بینوای بدبخت کمک کنید...