آدم هی باید به همه چیز پی ببرد!

1.از جمعه تا به حال هر از چندگاهی به یاد جوک ناپاکی که شنیده ام می افتم و هار هار می خندم. مثلا نصف شب است و "واو" بعد از کلی جان کندن خوابش برده که یکهو به یاد جوک مذکور می افتم و هار هار می خندم. معمولا صدای خنده هایم مثل صدای افتادن یک ظرف چینی روی سرامیک کف آشپزخانه است! از این رو بعد از فعل خندیدن باید "واو" را با کاردک از سقف جدا کنم. یا مثلا رویم به دیوار در مستراح یکهویی به یاد همان جوک می افتم و... وضعیت اسفناکی پیش می آید. دیشب هم بصورت کاملا ناگهانی در تنهایی بلند بلند خندیدم. صدایم درون لوله بخاری پیچید و تبدیل شد به یک زوزه عجیب غریب!

 ای بیچاره "واو"...

2.چند وقتی است که مغزم نرم شده است! جمجمه ام سر جایش است به همان سفتی و محکمی ولی کاملا حس می کنم که مغزم از حالت طبیعی خودش خارج شده و حس و حال پاستیل را پیدا کرده. نمی دانم چه رنگی است. یا چه طعمی! مطمئنا شیرین نیست. یعنی مزه آب دماغ می دهد؟! بچه که بودم بعضی وقت ها دستم را تا خرتناق می چپاندم توی دماغم و بعد یواشکی همان انگشت دماغی را دور از چشم مامان جان می چپاندم توی دهانم! می دانم... بچه حال به هم زنی بوده ام ولی خوب واقعیت ها را باید گفت! ما که باهم رودربایستی نداریم. داریم؟ البته بیشترین تفکرم در آن موقع این بود که فکر می کردم آب دماغ از مغز راه می افتد پس اساسا باید مزه مغز را بدهد یا بر عکس. البته الان که می دانم چقدر چندش بوده ام کمی تا قسمتی شرمنده ام  ولی حداقل می دانم که مزه مغزم شور نیست!

نگفتم مغزم نرم شده...؟!

3.فکر نکنم نمونه ای آزمایشگاهی مثل من پیدا بشود که در یک زمان از یک نفر دیگرهم خوشش بیاید، هم از او متنفر باشد و بخواهد یک دور خفه اش نماید و هم اینکه دلش به حال همان طرف معلوم الحال بسوزد و برایش غصه بخورد. تکلیف ندارم با خودم! اگر روی من آزمایش روشن شدن تکلیف انجام بدهند بدون شک دستگاه تکلیف روشن کن می ترکد!

منظورم در اینجا "واو" نیست...هووف...

اضافاتِ افاضات:

الف. کی به کی است واقعا؟