یادمان به خیر!

دیروز به یک بچه زپرتی دهه نودی که تازه زبان باز کرده بود گفتم خوبی؟ گفت بولووو بابا حال نَدالی!  بعد هم یک ادای بی در و پیکر از خودش در آورد و هری! رفت... نیشم را باز کردم که مثلا وووی! گوگولی مگولی! چقدر بامزه ای! ولی در حقیقت می خواستم بچه را بچسبانم به سینه دیفال(!) و پک و پوزش را به هم بچلانم تا جگرم حال بیاید. تا دیگر یک بچه دو سال و خرده ای سنگ رو یخم نکند... تا انتقام همه هم سن و سالانم را از حلقوم همان فسقلی ننر دهه نودی شاشو بگیرم...

راستش دلم از روز قبل پر بود. چراکه به واسطه یک عدد شوخی نصفه و نیمه بین این حقیر گردن شکسته و مادر گرامی ، یکهو رگ گردن بابا تپلی قلنبه شد و در نقش یک شوهر فداکار و پشتیبان حقوق زن و زندگی و عیال رفت بالای منبرو حالا بیا و درستش کن...

بابا تپلی رفت بالای منبر و روی بر من بنمود و سخنان آتشین و گهر بارش را مثال نقل و نبات نثارم فرمود که ای فرزند ناخلف بی قواره خرسنبک! با مامان جانت درست حرف بزن. ای بی آبرو! چرا احترام ننه بابایت را نمی گیری؟ ای کور! چرا زحمت های ما را نمی بینی؟ ای خر ! چرا اینجوری شده ای؟ ای نا اهل! من کجای تربیت تو را اشتباه رفته ام! ای بی حیا! چرا جایگاه ات را نمی سنجی و سخن چرت و پرت از خودت ول می کنی! چرا گوشتکوب قلنبه اس؟ چرا آب تو تلنبه اس؟ چرا پنجره بازه؟ چرا دستت درازه؟ چرا بچه ات رو گازه؟

 وما با دهان باز کعنهو اسب آبی بابا را نظاره می کردیم و هی شوخی را در مخیله امان چپ و راست می نمودیم و سیصد و شصت درجه می چرخاندیم که ببینیم کجای شوخی خرکی بوده یا بی ناموسی یا بی حیایی اما هیچ چیز دستگیرمان نشد که نشد و از آنجایی که ممکن بود کار به صد و پانزده و صدو بیست و پنج و صد و ده و هزار جور صد و خرده ای دیگر برسد به صورت داوطلبانه به غلط کردن افتادیم و پوزش طلبیدیم.

 اما هرچه ما دهان دریدیم که ای پدر عزیزِ تمیزِ لذیذ(!)، به جان اموات گور به گور شده ام بنده منظوری نداشتم و غلط کردم... افاقه ای نکرد که نکرد. بابا ترمز بریده بود. از این رو گوش هایم را با عایق صوتی پوشانیدم و تمرگیدم سر جایم و گوش سپردم به نقل و نبات های بابا تپلی. قربان هیکلش بروم که دیگر از تپلی هایش چیزی باقی نمانده ... بابا تپلی کم کم فرود آمد وپس از سخنرانی های غرایش به "بچه جان آرام بنشین" رسید و ما فوت بلندی ( البته در دلمان) نمودیم و از بابایی بابت آن نصایح هوشمندانه تشکر بلند بالایی کردیم و رفتیم پی کارمان!

و اینگونه بود که یک شخصیت دهه شصتی که الان برای خودش یک عدد خرس گنده بیست و نه ساله است و باید سه چهار تا نوه دهه نودی مثال یویو دور و برش بپر بپر نمایند(!) احترام ننه بابایش را نگرفت و ادب شد و دنیا گلستان گشت!

بله... اینجوریاس...

اضافات:

البت من از دست ننه بابایم عمرا ناراحت نمی شوم که نمی شوم! عاشقشان هم هستم. یعنی بعد از ازدواجم درجه عشقم بالاتر رفته و نصیحت خورم هم ملس گشته است چراکه از عایق صوتی تن تاک استفاده می کنم! از لحاظ پاچه گیری نیز همه تمرکزم را گذاشته ام روی "واو" بدبخت! بگوید پِچ! یا عرعرم در می آید یا سوتش می نمایم منزل مامان جانش.(امضا: یک عدد گوریل بیست و نه ساله نکبت)

دیروز یک عدد ماشین پیکان پنجاه و هفت صورتی جِزِ جیگر از مقابلم رد شد که موزیکش این صدا را می داد: جیگیلی بَسوو آخ آخ، جیگیلی بَسوو واخ واخ!