فضاحتی در کتابخانه!

یکی از روزهای دلچسب بهاری بود و من روزهای ته ترم آخر را می گذراندم. از واحد های کذاییم تنها یازده تایشان مانده بود که یک و نصفی اش تربیت بدنی بود و مابقی پروژه مست و ملنگ دانشگاهیم. صد البته که پروژه را پشم هم حساب نمی نمودم و ماحصل واحد ها شده بود دو روز در هفته کلاس داشتن و مابقی هفته کشک ساباندن.

 حال تبریز کجا و شهر سهراب کجا! پس بازگشت به شهر پدری و خوردن و خوابیدن برای نیمی از هفته هم مقدور نبود. این بود که مثال ارواح سرگردان همان دو روز کلاس را هم به طریقی پیچانش می نمودیم و الفرار! برای چه؟ برای همان امر خطیر کشک ساباندن.

می فرمودم... یکی از روزهای دلچسب بهاری بود و کشک هایم تمام شده بود و اصلا و ابدا دل و دماغ هیچ ننه قمری را هم نداشتم.از خوابگاه بیرون زدم تا در محوطه خشک و خالی دانشکده اصطبل مانندمان قدمی بزنم و هم دانشکده ای ها را نظاره کنم.

به واسطه دیدن مناظر رعشه آوری که باید در ساحل دریا آن هم از نوع آنتالیا دیده شود و معده نافرم بنده که با دیدن این مناظر خیلی زود هوووق می نماید در همان قدوم اول راهم را کج نموده و راهی کتابخانه شدم. حراست دانشگاه هم طبق معمول نقش دسته بیل را ایفا می نمود. با ورود به کتابخانه  آنجا را کعنهو تنوری یافتم بس داغ!! یک مشت سوسل مو سیخ سیخی دست و رو نشسته به همراه زیدشان نشسته بودند و علوم زیستی(!) مطالعه می نمودند به گمانم. بخاری هم تا ته زیادت نموده بودند و پدرمحترمشان را رویش گرم می کردند!

چاره ای نبود. برای علافی چون من کتابخانه مامن دلپذیر و باشکوهی بود. کتابی برداشتم و با مخ شیرجه رفتم در درونش بلکه چشمم علوم زیستی را به صورت عملی شاهد نباشد و اعصابم آرام بماند و رکسیتم وسط کتابخانه و بر فرق اهالی کتابخانه فرود نیاید.

سطرهای آخر صفحه اول بودم که حس کردم گرسنه ام. اما خوب... در دوران تخم مرغ خوری (دانشجویی اسبق) گرسنگی امری است بسیار عادی. لذا ابدا اهمیتی از خود ساطع ننمودم. صفحه دوم کتاب بودم که حس نمودم ماهیچه های شکمی ام در حال تلاطم هستند که مثلا رویم را کم بنمایند و غذایی بیابند و راهی معده کنند ولی کورخوانده بودند نسناس ها. از ظهر دیروز چیزی نیافته بودم که بخورم و در تمامی دستگاه گوارشم به اندازه نیم میکرون هم مواد غذایی هضم نشده پیدا نمی شد! سطر هشتم از صفحه سوم بودم که شکمم با بی آبرویی تمام با صدای بلند بدون هیچ مقدمه ای اعلام کرد: غررررررررر...!

 مثل برق گرفته ها از جای بشدم!(ور پریدم) کتابخانه در سکوت مطلق فرو رفت. حدود بیست و چهار چشم  بصورت کاملا موشکافانه به محل صدا خیره شده بودند. انگار نه انگار تا چند لحظه پیش این جانوران با هر و کر و خنده های نخودی علوم زیستی و نقش آن بر آینده خود و پدرشان را مطالعه می فرمودند . همه اشان دسته جمعی به یک موجود رقت انگیز گرسنه زل زده بودند و منتظر اشاره ای بودند تا همگی از ابهام بیرون بیایند!

ومن...

مانده بودم چطور ثابت کنم که به جان خودم صدا ازشکمم بود...!

پ.ن1: بعد از آن ماجرا بنده دیگر هیچ وقت در کتابخانه آفتابی نشدم!

پ.ن2: سوتی دهنده یک مجرم نیست، بلکه یک بیچاره بدبخت فلک زده بدشانس است!

پ.ن3: سوتی های بنده هنوز هم در هر زمینه ای که فکرش را بکنید ادامه دارد...!