دیدار با خان داداش

دیروز همراه با "واو" یکسر رفتیم به پایتخت. همان طور که مستحضر هستید طی نمودن فاصله شهر سهراب تا پایتخت حدود دو سه ساعتی طول می کشد. عمو و دختر عموها همه ساکن پایتخت هستند اما ما معمولا صبح می رویم و بدون آنکه کوچکترین اطلاع رسانی به خانواده عمو بنماییم شب بازمی گردیم.

 مثلا می خواهیم مزاحم نشویم ولی در حقیقت کار از این حرف ها گذشته است و ارتباطاتمان رنگ و رو رفته شده و نمی خواهیم به رویمان بیاوریم وگرنه این مزاحم نشدن ها و آهسته برو و آهسته بیاها همه اش حرف مفت است که دو قران هم نمی ارزد. حداقل توی کَت من یکی فرو نمی رود.

رفتیم... از صبح علی الطلوع "واو" رفته بود توی دیوار و بیرون بیا نبود. کلا کرکره هایش را کشیده بود و صم بکم شده بود. مسیر هم بسی خسته کننده بود و کش دار. اینور جاده بیابان بی آب و علف بود و حتی دریغ از یک بوته خار! آنور جاده برهوت خشک خدا! ماشینی هم غیر از ما رد نمی شد که همانند دوران خنگولیت دستی یا پایی تکان دهیم بلکه از یکنواختی بدر آییم. البته اگر رد می شد هم من جرات چنین کاری را نداشتم. چون بعد از آن باید پاسخگوی "واو" باشم.

از حق نگذریم خودم هم یکجورهایی درون دیوار بودم و از خدایم بود که "واو" سوالی نپرسد و صدایی بدر نیاورد. این بود که من هم بیشتر رفتم توی دیوار!

و ما باز هم رفتیم...چه کار داشتیم؟ یک امانتی داشتیم پیش یک بنده خدایی در پایتخت و قرار بود برویم و امانتی را پس بگیریم. آن بنده خدا هم سرما خورده بود و اندر منزل تخت خوابیده بود و امانتی ما را سپرده بود به یک بنده خدای دیگر و ما خوشحال بودیم که قرار نیست بنده خدای اولی را ببینیم و سلام و احوالپرسی کنیم و هی لبخند الکی بزنیم و نیش بگشاییم و از درون دیوار به در آییم! بنده خدای دومی هم چندان برایمان اهمیتی نداشت!

حدود سی کیلومتری پایتخت بود که فکر کردیم پایتخت آتش گرفته! آتشی که نمی دیدیم! فقط دودش را می دیدیم. بعد فهمیدیم که اگر کل پایتخت هم دور از جان آتش می گرفت باز این همه دود به پا نمی شد... بعد یادمان آمد که امروز قرار بوده هوا وارونه شود. همان آلودگی مفرط منتهی با لفظ با کلاس تر. دود مثل یک کلاف کاموایی خاکستری دور پایتخت پیچیده بود. عجیب ناجور بود و من دلم می خواست همانجا بی خیال بنده خدای دومی بشویم و کلا برگردیم.

اما چاره ای نبود. امانتی امان در خیابان خان داداش ناتنی امان بود! جناب ناصر خسرو را عرض می کنم و این یعنی مترو سواری و یک دور چرخش نیم درجه درون دل و روده پایتخت. "واو" تقریبا از دیوار بیرون آمده بود و زبانش باز شده بود! برادر ناتنی بنده هم منتظر ما مانده بود تا برویم دستبوسی.

قربان خان داداشم بروم! بمیرم برایش.اسمش بد در رفته است وگرنه خیابانی برای خودش ردیف نموده محشر! البته دیدن محشریتش چشم بصیرت می خواهد و بس! یعنی در حقیقت باید پلشتی ها را ندید تا زیبایی ها دیده شوند. مثلا ماشین دودی آورده اند که دور میدان می چرخد و می رود درون خیابان خان داداش  دوری می زند و سر از باب همایون در می آورد و بالعکس!

ملت را مثل لوبیا چیتی درون قوطی کنسرو کنار هم می نشانند و ماشین دودی عصر جدید که دیگر نه دود دارد و نه ریل و در حقیقت ماشینی است با پوسته ماشین دودی به این ور و آنور می برند. نمی دانم سردیس خان داداش را چرا آن دور و بر ها ندیدم! یک سردیس اول باب همایون بود که تا رفتم فضولی کنم و ببینم همایون خان است یا خان داداش "واو" نق نق نمود و بی خیال شدم.

مدرسه دارالفنون  هم در خیابان خان داداش است. فقط درش را بسته بودند و نشد برویم و سر و گوشی آب بدهیم. خیابان خان داداش جوی آب هم داشت. با کاشی آبی فیروزه ای. همه جا پر بود از آدم و موتور و سه چرخه و کاسب و خریدار و واکسی و تاکسی... خان داداش دست و دلباز است، همه را به سرایش راه می دهد حتی دارو فروش ها را...

فری خوردیم و امانتی را گرفتیم و دممان را گذاشتیم روی کولمان و باز گشتیم به سمت شهر سهراب... "واو" هم به سلامتی به حالت اولش بازگشت.

 فقط دیروز به یک نکته ناشناخته در وجود خودم و "واو" پی بردم و آن چیزی نبود جز مردم گریزی امان! عمو و خانواده اش به کنار، چقدر خوشحال شدیم که بنده خدای اولی را ندیدیم! و من باز انگشت به دهان ماندم از سیر نزولی درون امان! حیف...

اضافات افاضات:

1-  1-می دانم... نصف و نیمه شدم... می دانم...

2-  2-گذشته از این ها نیز بارها گذرم به ناصر خسرو افتاده بود ولی انگار این دفعه زیباتر از همیشه بود...!

3-

4