نیوش نتوانم!

یک مادر بزرگ نقلی داشتم که شرح رسیدن به مقام ننه جانیش را قبلا نقل نموده ام مبسوط ! یادتان که هست؟ آن ننه نقلیمان چند سالی بود که گوشش کمی تا قسمت خیلی زیادی سنگین شده بود. مثلا امری می فرمود ، ما می گفتیم چشم. اما ننه نقلی می شنید پشم! بعد هم حسابمان  با کرام الکاتبین بود.

 هر وقت هم به نفعش نبود کلهم نمی شنید و این بیشتر در زمان نمک ریختن اندرون غذا صدق می کرد! فشارش بالا بود و نمک برایش خوب نبود. هی می گفتیم ننه جان کم نمک ریختی بیشتر بریز، ننه جان ما را با دیوار مستراح یکی نموده و اصلا و ابدا نمی گفت تو دسته بیل چه می گویی این وسط! آخر فشار ما که بالا نبود!

ننه نقلیمان با آن گوش سنگینش اصرار داشت ته و توی همه چیز را هم در بیاورد لامصب ! وگرنه دلش خنک نمی شد. در این مواقع اگر قضیه پیش آمده حیثیتی بود که دیگر هیچ! همه اهل محل می فهمیدند مطلب حیثیتی از چه قرار چه بوده است و به کدام بینوایی مربوط بوده است. چراکه باید یک دور همان قضیه حیثیتی را با داد و فترات، آن هم نه یکبار و دوبار برایش شرح می دادیم. خدابیامرز از سر یک ویرگول ماجرا هم نمی گذشت.

 بعضی وقت ها هم یک پاراگراف برایش حرف می زدیم و صغرا کبرا می چیدیم و خوب که خیالمان راحت می شد بابت ادای حق مطلب، نه می گذاشت و نه بر می داشت و می گفت هان؟ ...پوف... بساطی داشتیم با ننه جانمان.

 این ها را گفتم تا برسم به خودم. قدما فرموده اند که ای بچه جان... ما به شما نمی رسیم ولی شما به ما می رسید. من هم یک هفته ای هست که جای ننه جان را گرفته ام. نمی دانم چرا و چگونه است که کر شده ام به سلامتی! در واقع احساس می کنم گوش هایم پر از باد است و در اصل سنگین شدن گوش را با کمال جان حس تپان نموده ام!

  "واو" یک ساعت خودش را جر واجر می نماید و چیز میز توضیح می دهد و من جان می کنم که از آن ور اتاق بشنوم چه گفته! بعد هم برای اینکه بروز ندهم که راست راستکی کَر شده ام یک چرتی را سر هم می کنم و جوابش را می دهم و "واو" کلی فکر می کند که ببیند اینی که گفتم  کلهم چه ربطی به شقیقه دارد...

اضافات افاضات:

یک عالمه حرف و سخن است که باید در این مقال و برای شما عزیزان بگویم... باید بگویم... فقط منتظر هستم تا زمانش برسد...

چیز بدی نیست...