هُشششششششششش!

روزی روزگاری یک عدد قربان در شهری می زیست! البته نام این بشر قربان نبود بلکه سِمَتَش قربان بود! آن هم در یکی از ارگان های "غیر مردمی". ترجمه اش می شود همان دولتی خودمان! قربان به واسطه همین قربان شدنش کلی دم و دستگاه و اِهِن و تُلُپ برای خودش راه انداخته بود. به جای خری که در روستایشان سوار می شد یک عدد لکسوز فول آپشن نوک مدادی خریده بود.

 کلی هم جان کنده بود تا نام خر جدیدش را یاد بگیرد و درست تلفظ کند که نتوانسته بود. از این رو به خر جدیدش می گفت لسگوز! البته سعی می کرد تا آن جایی که ممکن است در هنگام پز دادن راجع به لکسوزش قیافه خاص بگیرد و خوش خوشان نیشش را باز کند و با حالتی دلبرانه بگوید رخش عزیزم! هر چه بود بهتر از این بود که در مقابل جنتلمنان روستازاده ای عینهو خودش بگوید لسگوز! هر چند که "لسِ" لسگوز مشکلی نداشت بلکه هر چه درد سر بود برسر قسمت دوم کلمه من در آوردی قربان بود و بس!

قربان یکروز هوس کرد که شخصا برود خرید. راه افتاد و رفت درون یکی از همین مغازه های نصفه و نیمه پایین شهر! چراکه بدجور انسان دوستیش قلنبه شده بود و زده بود بیرون. قلنبه انسان دوستیش درد می کرد و بدجور امانش را بریده بود. این بود که تصمیم گرفت مثل یکی از همین کارمندان عادی جیب سوراخ برود و از همین مغازه های عادی پایین مایین خرید کند. کلا حس خاکی بودن داشت خفه اش می کرد. پیش خودش گفت هم ارزانتر می خرم هم به همنوع سطح پایین بدبخت بیچاره فلک زده بو گندویم کمک می کنم. کلا استدلالات شخمی خاصی داشت این بشر.

قربان با قیافه خوش و خرم مردم دار نمایی درون مغازه ای سُرید. مد نظرش بود که کفش بخرد. با قیافه ای خندان سلام کرد و می رفت دور دوم جنتلمن نماییش را برای فروشنده اجرا کند که فروشنده با قیافه درهم و نشُسته ای غرید :فرمایش؟ قربان کمی تا قسمتی لال شد. حس قهوه ای شدن به او دست داده بود اما از رو نرفت. یکی از کفش هایی را که نشان کرده بود طلب کرد. فروشنده که انگار جای صبحانه کاکتوس خورده بود و هنوز خارهایش در حلقش مانده بود و هضم نشده بود بار دیگر غرید: "اگه می خری بیارم!"  قربان طاقتش طاق شد. روزش خراب شده بود و نگران لسگوزش بود که دو کوچه پایین تر پارک کرده بود و نمی دانست چیزی از آن باقی مانده است یا نه! رو کرد به فروشنده و داد زد: هووووی... می دونی من کیم؟ من قربانم. خیلیم قربانم! دُرُس صوبت کنا! فروشنده از لحاظ قد و قواره لق لقویی بیش نبود اما باز هم جا نخورد. حتی پلک هم نزد. رو کرد به قربان و گفت: هر خری که می خوای باش! کفش نمی خوای هرررری... با این حرف بدجور رگ قربانیت قربان باد کرد. گفت: شیپیش! مث اینکه هوس کردی یه ذره استخونات نرم شه ها پیری! صبر کن تا "چشم قربان" و "بله قربان" بیان، به خدمتت می رسم! لازم به ذکر است که چشم قربان و بله قربان نوکران درگاه خود قربان بودند و مثلا بزن بهادر هم بودند. فروشنده پیر لق لقو باز قربان را به چیز یکی نمود و محل سگ هم به او نگذاشت در عوض دهانش را باز کرد و با صدای اره مانندی داد زد: اسمااااااااااااااال...؟ کِریــــــــــــــــــــم...؟ ناگهان در باز شد و گل آمد؟ سوسن و سنبل آمد؟ نه خیر در باز شد و دو عدد نره خر گنده بک که قادر بودند خود قربان و پدرش را روی هم یک لقمه کنند با دو عدد زنجیر یک متری ظاهر شدند. اژدر پشمک به سر! یا اسمال پشمک به سر! یا یه همچین چیزی! قربان احساس خیسی مفرطی در ناحیه شلوار می نمود اما خودش را از تنگ و تا نیانداخت. در این هنگام اسمال رو به قربان کرد و پایی بر زمین زد و گفت پِخ! قربان نفهمید چگونه و با چه فرمولاسیونی درب پوسیده مغازه را باز کرد و بیرون پرید...

فردا صبح:

جمیله قبلی و آریانای فعلی دختر قربان در حالی که از عشوه خرکی در حال موت است: دَدی... دَدی... میای بریم پایین شهر توی مردم ساده دل پایین شهر حل بشیییییم؟ خیلی کیف میده هاااا... استادمون گفته اگه بخواین عکسای مستند ریلی (یعنی واقعی نه ریل راه آهن) بگیرییییین باید توی مردم پایین شهر حل بشیییین...

قربان خطاب به آریانای فعلی: غلط کردی پدسگ مادر....(بووووووووووووق!) مرده شور برده! بتمرگ تو خونه!

اضافاتِ افاضات:

الف- ما کلا همه امان خیلی خیلی خوبیم!

ب- اصلا مگر از این آدم ها جایی پیدا می شود؟ نه جان من؟ هست؟ من که ندیدم!