پس بیانداز!

جدیدا جو پس انداز بدجوری یقه ام را گرفته است. از سر یک عدد بیست و پنج تومانی که این روزها برابر با قیمت یک پره پرتقال و یا یک هشتم مغز پسته و یا یک لیس بستنی قیفی است هم نمی گذرم. یک وقت هایی هم به جیب "واو" دستبردهای ناجوری می زنم و صدایش وقتی در می آید که "واو" بدبخت به امید همان پول های درون جیبش رفته و کلی بنزین زده و با جیب خالی و رویی شرمگین وسط پمپ بنزین سلندر مانده ! و لابد کلی فحش آب نکشیده در دلش نثارم نموده!  کارت خوان ها هم که همیشه خدا مرض گنه گنه گرفته اند و خرابند!

بچه که بودم عشقم قلکم بود. هزار جور اقدام امنیتی سوار می کردم که یک نفر نگاه چپکی به قلکم نیاندازد. من یک دانه از آن پلاستیکی هایش را داشتم. قلکم را می پیچیدم لای ده لایه حوله و خشتک و روسری و می گذاشتم در اعماق هزارتوی کمدم لای بقیه لباس ها! همیشه هم گوشه چشمم به سمت کمد بود که نکند یک بلایی بر سر قلکم بیاید. یکی نبود بگوید آخر بچه چُسو(!) کی با قلک زپرتی تو کار دارد!

 به قلکم به چشم خزانه بانک مرکزی نگاه می کردم . بلکه هم بالاتر! از این رو بدجور مسئولیتش بر گرده ام سنگینی می کرد. به علاوه کلی خون دل خورده بودم و دور خرید خوراکی های خوشمزه ای که هر روز از دور نگاه دلبرانه می نمودند را خط کشیده بودم تا آن گنجینه را فراهم آورده بودم. اما دریغ...

 هیچ وقت پول های قلکم را آن طور که دلم می خواست خرج نکردم! هر وقت دهانم را باز می کردم که بگویم می خواهم فلان چیز را با پس اندازم بخرم، مامان جان همچون شیر ژیان وارد صحنه می شد و به صورت مامور ویژه مالیاتی یا همان داروغه ناتینگهام تا قِران آخر پول ها را از چنگم به در می آورد و می برد در حسابی که برایم باز کرده بود می خواباند! می گفت پس انداز است. برای آینده ات! کوفتم می شد آن پس اندازهایم. تُف به این روزگار بد ادا! انگار توی قلک پیش انداز بود که در بانک بشود پس انداز!!! بگذریم...

 حالا هم همان مدلی شده ام. مرض پس انداز و پیش بنداز و قلک داری گرفته ام. هرجا یک قِران پول می بینم به سان پلنگی خشمگین بر رویش شیرجه ای می زنم و آن را به عنوان پس انداز ذخیره می نمایم. "واو" از دو هزار تومان به پایین را جزو ارقام پولی به حساب نمی آورد. نه اینکه فکر کنید از جیبش تراول می چکدها نه! از این خبر ها نیست.از قضا همیشه خدا هَشتش با نُه اش یه قل دو قل بازی می کنند! بلکه این باز می گردد به بحث روانی و بصری "کم پول بینی" در "واو"! که کلا محل اشکال است و جای بحث ندارد.( خواهرا و برادرا صلوات!)

 برعکسش بنده. بیست و پنج تومانی را هم جزو ارقام پولی می بینم بدجور. چراکه معتقدم قطره قطره جمع گردد حداقلش هزار تومان گردد. والا. بعد این هزار تومان ها روی هم گذاشته  می شود و صد هزار تومان گردد و سپس به بانک برده می شود و قسطی پرداخت شود و مُخمان از دست بانک نجات پیدا کرده و خورده نشود! بد می گویم؟

خلاصه این بود که بر آن شدم تا قلکی برای خودم دست و پا کنم و پس اندازی بنمایم تپل! ولی رویم نمی شد که بروم و یک قلک بخرم که مثلا شکل سگ باشد یا خر یا گاو یا از آن مدل تلفنی ها که هم قلک است هم تلفن، تازه قرمز هم هست! کلا رویم نمی شد که بروم و قلک بخرم. این بود که یک روز در حال شستن شیشه خیارشور بودم ، معضل قلک را حل کردم! هرچند که الان هربار درب قلکم را باز می کنم بوی خیارشور کپک زده دماغم را می سوزاند اما مثل همان بچگی هایم از جرینگ جرینگ پول خرد هایم کلی کیف می کنم! در ضمن اگر "واو" به قلکم چپ نگاه کند مخش را می ترکانم!

اضافاتِ افاضات:

نداریم!