بزن بریم

چندی پیش قرعه به نام بنده افتاد که همراه با مامان خانم "واو" یا همان مادر شوهر رهسپار مطب حکیم شویم. البته بنده که اصلا و ابدا حتی سیم ثانیه هم تحمل و صبر و استقامت برای ماندن در مطب را ندارم و نخواهم داشت و اصولا واژه ای به نام صبر و استقامت در فرهنگ لغات من همی یافت نمی گردد. از این رو فقط رفته بودم تا به عنوان راننده و به وسیله ماشین مشتی ممدلی که نه بوق دارد و نه صندلی مادر شوهر را از مطب به محل آزمایشگاه و از آزمایشگاه دوباره به مطب و از مطب به داروخانه و از داروخانه بار دیگر به مطب و از مطب بالاخره به منزل برسانم!(وای!نفسم برید!)

کار سختی به نظر نمی رسید و من بسیار خوشحال و شادمان از این که سر خر در دست خودم است و فِری خواهم خورد اندر خیابان و با صدای بلند آهنگ نیوش خواهم کرد و قیقاج خواهم داد و اگر کسی در مقابلم پیچ بزند فحش آب نکشیده نثارش خواهم نمود و آقا بالاسری به نام "واو" نخواهد بود تا گوشزدهای متداول را افاضات بنماید. لازم به ذکر است که مادر شوهر نیز کپی خودمان است و از این رو مشکلی نیست خدا را شکر.

این بود که "واو" را پی کار و بار خودش فرستادیم در حالی که در یک جای ناجورمان عروسی به پا بود و گاز می دادیم و کیف می نمودیم و ملت فحش می دادند که مگر کوری و مگر خری ؟ و ما عین خیالمان نبود و هی کیف می کردیم و بلند بلند آهنگ های درپیت زمان بوقعلی میزرا گوش می دادیم. حس پیکان جوانان گرفته بودم ناجور!

رفتم و رفتم و رفتم تا رسیدم به مادر شوهر. مادر شوهر آنور خیابان بود و من اینور. تابلوهای توقف مطلقا ممنوع مثل چنار همه جا سبز شده بود و یک آقای پلیس یخ زده با یک عدد ابروی هشتی و بر فرق سر چسبیده همراه با یک دسته قبض جریمه نظاره گر بنده بود. فقط کافی بود یک پایش را بر زمین بکوبد و بگوید پِخ! و من الفرار...! اما بنده از رو نرفته، هی نیمچه گاز می دادم و هی بال بال می زدم و بوق می نوازیدم تا شاید مادر شوهر نگاهی و جوابی حاصل نماید که خیر... نشد! در مقابل آقای پلیس هی نصفه و نیمه گاز می دادم که یعنی به جان آن ابرویت در حال رفتنم و هی یواشکی به مادر شوهر زنگ می زدم. باز هم خیر... موبایل در ته کیف بود و کیف در زیر لایه های ژاکتی که بر تن مادر شوهر بود پیچیده شده بود و من هم آن وسط دسته بیلی بیش نبودم!

این بود که راهم را کشیدم و رفتم! نه! بی خیال نشدم که! رفتم تا دور بزنم. حال بماند که چه کشیدم و دور زدم در آن شلوغی و مامان خانم "واو" را مثال شاهزاده سوار بر اسب سپیدی از میان خیابان نجات دادم.

این هم بماند که در شلوغی شب عید مانندی گیر کردیم که آن سرش ناپیدا و مادر "واو" هی صلوات می فرستاد و انواع و اقسام اورادی را که از حفظ بود زیر لب  می خواند، بسکه بنده مثال موتوری ها خودم را بین ماشین ها می چپاندم و راه باز می کردم و هار هار می خندیدم. کم مانده بود با لاکی تک چرخ هم بزنم! البته از نظر وقت و زمان در مضیقه بودیم وگرنه من خیلی قانونمندم جان امواتم!

از یک چیز هم سر درنیاوردم و آن این بود که چرا وقتی از این ور خیابان می راندم آنور پر از جای پارک بود ولی تا دور می زدم و می رفتم آنور همه جاها پر شده بود و این ور جای پارک بود!

 جای پارک شده بود جن و بنده هم بسم الله!

 از گفتن ادامه ماجرا معذورم چرا که هی "واو" سیخونک می زند که بیا شام بخوریم. مُردم از گشنگی.

اضافاتِ افاضات:

قبلا روزی یکبار وبلاگ آپ می نمودم الان رسیده است به هفته ای یکبار! کم کم ماهی یکبار و بعدم سالی یکبار لابد...

البته برای دیر آپ نمودنم دلیل دارم که در طی اخبار آینده اعلام خواهم نمود.

با تشکرات فائقه!